Teatr
marzeń wyśnionych myśli.
Krzyk
człowieka
Pośrodku
oceanu wbija mnie w motłoch.
Dookoła
mnie tłum ludzi
Ryczących
zgodnie w jednym rytmie.
Krzyk
człowieka! Budzę się w ciemnym oceanie
Łapczywie
łykając powietrze.
Zalany
chciwością i podstępem,
Przesiąknięty
smrodem zazdrości
Budzę
się szczęśliwy w ciemnym oceanie.
Teatr
marzeń.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz